Od dawna znana jest nam wartość, jaką wnosi sztuka w życie wszystkich ludzi. S. Szuman upatruje w kontakcie ze sztuką warunek „wszechstronnego rozwoju i ukształtowania każdego człowieka”, dlatego włączenie sztuki w program nauczania jest jak najbardziej potrzebne i uzasadnione.
Origami – wschodnia sztuka składania papieru – ceniona jest również w kulturze europejskiej. Wielu pedagogów, nauczycieli, psychologów dostrzegając potencjał, jaki posiada sztuka Origami w wychowaniu i kształceniu dzieci i młodzieży włączyła tę metodę w swój program pracy. Istnieje wiele świadectw pedagogów z Polski i z zagranicy potwierdzających efekty, które przynosi wykorzystanie Origami. Zauważono, że Origami może służyć także w pracy z dziećmi o zaburzeniach osobowościowych i psychicznych, mającymi trudności z koncentracją, z przyswajaniem wiedzy. Dowiedziono, że Origami doskonale sprawdza się w terapii zaburzeń różnego charakteru i stopnia.
Origami swą terapeutyczną funkcję spełnia pobudzając układ nerwowy, integrując w czasie składania pracę obu półkul mózgowych. Dziecko odbiera wrażenia za pomocą kilku zmysłów (dotyk, wzrok, słuch) równocześnie. Składanie papieru sprzyja współpracy między zmysłami.
Realizacja wyżej wymienionych czynników przyśpiesza rozwój intelektualny, skraca czas korygownia zaburzeń, usprawnia manualnie, doskonali spostrzegawczość, analizę i syntezę wzrokowo-słuchową, rozwija wyobraźnię, uczy wytrwałości, cierpliwości, uspokaja, daje możliwość osiągnięcia sukcesu w krótkim czasie, a tym samym dostarcza motywacji do dalszej pracy.
Origami może służyć zarówno podczas pracy z ludźmi niepełnosprawnymi jak i z dziećmi z trudnościami szkolnymi (dysleksja, dysgrafia). Origami choć nie jest terapią samą w sobie, może terapię wzbogacać i uzupełniać. Na świecie prowadzono zajęcia terapeutyczne z Origami dla więźniów, ludzi upośledzonych, chorych na depresję, schizofrenię, uzależnionych od narkotyków, a także dla osób mających trudności z pełną sprawnością rąk (np. po złamaniu).
Mam nadzieję, że te wstępne i ogólne informacje zachęcą wszystkich zainteresowanych terapeutycznymi funkcjami Origami do podzielenia się własnymi doświadczeniami w tym zakresie.
Gieroba A., Origami w pracy terapeutycznej, „Grupa i Zabawa”, nr 1/97 (9), s. 15-18.
Gut J., Origami z kółek jako zabawa osoby dorosłej z dzieckiem niepełnosprawnym, „Grupa i Zabawa”, nr 1/97 (9), s. 19-21.
Gołąb T., Origami w pracy dydaktyczno-wychowawczej, „Życie Szkoły”, nr 8/93, s. 483-489.
Dziamska D., Opowieści z papierowego pudełka, Poznań 2001, s. 7-8.
Szuman S., O sztuce i wychowaniu estetycznym, Warszawa 1990, s. 19.
tekst: Tomasz Smołka